Stwardnienie rozsiane – przyczyny, leczenie, objawy

Stwardnienie rozsiane jest zagadką dla medycyny: uważane jest za chorobę nieuleczalną i najlepsze, co można zrobić, to łagodzić objawy. Z kolei lekarze, którzy uwzględniają integracyjne leczenie skupiające się na pacjencie, a nie tylko na symptomach schorzenia, traktują stwardnienie rozsiane jako wielowymiarową chorobę, w której przyczynami mogą być:

• niedobór witamin i minerałów (najczęściej B1, B6, B12, magnez, cynk, kwas foliowy, mangan, selen oraz nienasycone kwasy tłuszczowe),
• narażenie na rtęć z amalgamatów stomatologicznych,
• predyspozycje genetyczne,
• i przede wszystkim emocjonalny stres.

Wczesne wykrycie przyczyn tkwiących u podłoża schorzenia umożliwia nie tylko eliminację objawów choroby, ale właściwie jej remisję. Podstawą do skutecznego leczenia jest zdrowy styl życia, zrównoważona dieta, dobre relacje prywatne i zawodowe oraz rozwiązanie problemów emocjonalnych.

Stwardnienie rozsiane objawia się drętwieniem i mrowieniem kończyn dolnych i górnych, utratą równowagi, niezdarnością, wrażliwością na ciepło i zimno oraz niewyraźnym lub podwójnym widzeniem. W zaawansowanym stadium pojawiają się trudności w chodzeniu, ruchy stają się bardziej spastyczne, ręce słabe, a mowa niewyraźna.

Może rozwinąć się również problem nietrzymania moczu. Przebieg stwardnienia rozsianego jest nieprzewidywalny. Chorobę charakteryzuje okres pogorszenia czyli rzut choroby i objawów neurologicznych lub postępujące pogorszenie się stanu neurologicznego pacjenta.

Po okresie rzutu następuje okres remisji, gdzie objawy się zmniejszają lub całkowicie ustępują. Żadne przypadki nie są podobne – nasilenie ataków oraz stan zdrowia w okresie remisji są inne dla każdego pacjenta. Jeśli nie zostaną podjęte żadne kroki, by spowolnić lub zatrzymać objawy, stan zdrowia będzie prawdopodobnie stopniowo się pogarszał.

Warto podkreślić, że gdy skupiamy się na pacjencie jako całości, a nie na jego organach, choroby uznawane za “nieuleczalne” mogą stać się “uleczalne”. Wiele chorób staje się “wyleczalnych”, jeśli tylko pacjent jest gotów do przeprowadzenia niezbędnych zmian w swoim życiu.

Program leczenia pacjenta z stwardnieniem rozsianym jest zawsze zindywidualizowany. Pacjenci, którzy rozpoczynają leczenie tak szybko jak tylko jest to możliwe, odnotowują największą poprawę stanu. Po wyeliminowaniu symptomów choroby, niezwykle ważne jest podjęcie integracyjnego programu leczenia, aby dotrzeć do prawdziwych przyczyn choroby i zapobiegać jej nawrotom.

Dieta

We wszystkich przypadkach konieczna jest zmiana diety, która będzie uwzględniać nienasycone kwasy tłuszczowe takie jak: tłoczony na zimno olej z oliwek, olej lniany, olej słonecznikowy i olej z gorczycy oraz świeże, zielone warzywa, sezonowe owoce. Natomiast z diety należy wyeliminować lub ograniczyć cukier, nabiał, gluten, mięso, w szczególności czerwone i produkty wysokoprzetworzone.

Suplementacja

Suplementy diety są bardzo ważną częścią programu leczenia. W początkach choroby suplementacja doustna jest zazwyczaj wystarczająca, natomiast w zaawansowanych przypadkach może być konieczne leczenie dożylne i ozonowanie krwi. Suplementacja obejmuje witaminy, minerały, pierwiastki śladowe, aminokwasy oraz nienasycone kwasy tłuszczowe. Niektóre z witamin i minerałów (witamina C, niacyna, witamina B6, cynk i magnez) oprócz uzupełniania niedoborów wpływają również na metabolizm kwasów tłuszczowych, także bardzo ważną rolę odgrywają witamina B12, wapń, selen, glutation i witamina D3. Inne terapie dobierane indywidualne w trakcie leczenia mogą uwzględniać akupunkturę, refleksologię, osteopatię, terapia czaszkowo-krzyżową oraz coaching holistyczny.

Terapie wspierające:

Akupunktura

Zakres terapii akupunkturowej w stwardnieniu rozsianym jest uzależniony od stadium choroby i występujących objawów. W początkowej fazie wykorzystuje się lokalne działanie akupunktury, aby poprawić objawy takie jak zaburzenia widzenia oraz osłabienie mięśniowe, zaś w zaawansowanych stadiach akupunktura znajduje zastosowanie przy zmęczeniu, osłabionym apetycie, depresji, zaburzeniach kognitywnych, drętwieniu lub mrowieniu.

Terapia czaszkowo-krzyżowa

Terapia czaszkowo-krzyżowa (CST, cranio-sacral therapy) w leczeniu stwardnienia rozsianego pomaga zrównoważyć przepływ płynu mózgowo-rdzeniowego oddziałując korzystnie na ośrodkowy układ nerwowy. Podczas stosowania terapii CST obserwuje się znaczne obniżenie napięcia ze strony systemów nerwowego i mięśniowego, co wpływa na prawidłową motorykę ciała. W przypadku SM terapia czaszkowo-krzyżowa może zmniejszyć dolegliwości bólowe i poprawić kondycję stawów, pomaga w depresji, chronicznym zmęczeniu i zaburzeniach snu. Terapia poprawia ogólne samopoczucie pacjenta.

Pomoc psychologiczna

Choroba to przejaw głębokiego emocjonalnego konfliktu. Konflikt powstaje w momencie przeżycia traumy, gdy emocje są tłumione i nie przeżywane. Pacjent chory na SM często ma zapis – “nie czuję się bezpiecznie”, “czuję stan zagrożenia” lub “nie poradzę sobie”. Praca coachingiem systemowym sięga do najgłębszych przyczyn każdej blokady w ciele, głębokiej pamięci naszego mózgu i emocji, i pozwala w bezpiecznych warunkach gabinetowych odblokować ten zapis. Z pomocą metod pracy z podświadomością można zapisać nowy program – “dam sobie radę”, “świat jest bezpieczny”, “agresja chroni moje granice”.

Joga i praca z oddechem

Badania pokazują, że regularna praktyka asan (pozycji jogi) może znacząco wpłynąć na poprawę równowagi, koordynacji i możliwości ruchowych osób z SM. Praktykę jogi należy rozpocząć od pozycji najłatwiejszych, wersji z krzesłem i przy ścianie.

Pranajama (techniki pracy z oddechem) ma za zadanie oddziaływanie na układ nerwowy oraz wpływ na działanie aparatu mowy. Regularne ćwiczenia oddechowe wpływają na emocje i pomagają w pracy nad nimi.