Fizjologiczne skutki treningu uważności

Medytacja Uważności, jest, znanym już od 2500 lat, ćwiczeniem medytacyjnym zwanym czasami jako medytacja wglądu skierowanym na doznanie pełnej świadomości. Jego korzenie sięgają do buddyjskiej tradycji zapoczątkowanej na północy Indii.

Celem jest utrzymanie ważności na doświadczeniu przeżywania chwili obecnej. Poprzez zmianę nawykowego myślenia i osądzania poszerza się nasza świadomość własnego istnienia oraz zdolności w relacjach z otaczającym nas światem i także w stosunku do własnych doświadczeń.

Jednym z mechanizmów psycho dynamicznych, dzięki którym wydaje się, że Praktyka uważności działa, jest rozróżnianiu pierwotnych zmysłowych (np. przewlekły ból, fizyczne objawy lęku) od drugorzędnych procesów emocjonalnych lub poznawczych powstałych w reakcji na pierwotne doświadczenie.

Zakłada się więc, że nierozpoznane procesy wtórne w znacznym stopniu przyczyniają się do doznawania cierpienia (Kabat-Zinn, 1982). W świetle coraz częstszych i szeroko zakrojonych badań nad Praktyką Uważności wykazuje się korzyści w wielu stanach, zwłaszcza w przypadku bólu przewlekłego, lęku, depresji, chorobach nowotworowych oraz ogólnego zdrowia psychicznego

Postępy w technologii IMRI (funkcjonalny rezonans magnetyczny) powodują zrozumienie fizjologicznych efektów ‘Praktyki Uważności’ i ich wpływu na wewnętrzną łączność w mózgu i w sieciach neuronowych. Obecnie uważa się, że korzystne efekty treningu uważności częściowo pośredniczą w zmianach w przetwarzaniu informacji w mózgu oraz powodują wzrost koncentracji istoty szarej.

Poprzez badania zaobserwowano zwiększoną funkcjonalną łączność w sieciach słuchowych i wzrokowych oraz w procesach rozpoznawania, jak i samo-odniesienia które, przejawia się jako spójne skupienie uwagi, lepsze przetwarzanie sensoryczne, świadomość emocjonalna i przetwarzanie informacji. (Kil 2011; Holzel. 2011)